The Lost Kingdom

Ad. 8

Naród Ognia - Stolica - 4 tematy
Naród Ognia - Żarząca Wyspa - 4 tematy
Naród Ognia - Miasto Ognistej Fontanny - 3 tematy
Naród Ognia - Wrząca Skała - 2-3 tematy

Północne Plemię Wody - 5 tematów
Południowe Plemię Wody - 3 tematy

Północna Świątynia Powietrza - 3-5 tematów
Południowa Świątynia Powietrza - 3-5 tematów
Wschodnia Świątynia Powietrza - 3-5 tematów
Zachodnia Świątynia Powietrza - 3-5 tematów

Królestwo Ziemi - Ba Sing Se - 5 tematów
Królestwo Ziemi - Omashu - 4 tematy
Królestwo Ziemi - Wyspa Kyoshi - 3-4 tematy
Królestwo Ziemi - Pustynia Si Wong 3-4 tematy

Świat Duchów - Polana - 1-2 tematy
Świat Duchów - Portale - 1-2 tematy
Świat Duchów - Mgła Zaginionych Dusz - 1-2 tematy

Rozmówki - 4 tematy
Wymiana Temat dotyczący wymiany.

     Bestia została zapieczętowana. Ujrzałem jedynie skrawek światła, który wydobył się z ogromnego, glinianego słoju. Spojrzałem w dal, na pływającą sylwetkę przywódcy wyrzutków. Wymieniłem z nim spojrzenie, o ile raczył unieść je na mą osobę. Uczułem ulgę. Stres opadł, wszelkie zagrożenie zostało zagrzebane. Wtem ponad tysiąc rekinów rzuciło niesamowitą, błękitną kompozycję na tle ogromnej bańki. Niesamowicie wielka moc wymieszania z ogromną, niezłomną odwagę. Ayatane, elita Samotników. Był tu także Akemi, masywny chłop, który nie lękał się starcia z jednoogoniastym. Nasza trójka okrążała Shinsaku. Człowieka, z którym przyszło nam się zbratać. Jeden cel, wypełniony. Przymrużyłem powieki, nie pozwalając bratu na przedwczesne dokończenie techniki. Chciałem coś powiedzieć, lecz mógłbym się zakrztusić, a mój głos i tak byłby zakłócony przez wodę. Wystawiłem więc dłonie przed siebie, złączając je. Skłamałbym mówiąc, że pragnę pojedynku, gdyż jedynie on jest w stanie mnie uszczęśliwić. Gdybym mógł, wróciłbym do domu, zasiadł przed kominem i odpoczywał jeszcze tydzień w doborowym towarzystwie. Zająłbym się odznaczeniem Ayatane wysokim tytułem, a także innych Samotników, którzy raczyli tutaj przybyć.
     Nie mogłem tego zrobić. Wyrzutki, choć organizacja niby pokojowa, wywarła agresję wobec moich ludzi. Zaatakowali nas przebiegle, a los potoczył się dalej. Doszło do konfliktu między mymi ludźmi, mymi przywołańcami, a samym Shinsaku. Nie mogłem przepuścić myśli, że mój wróg, od teraz, miałby przy sobie tak potężną broń, jaką jest ogoniasta bestia. Wokoło mnie woda zaczęła świrować. Utworzyłem tysiąc rekinów, które bez większego namysłu posłałem w stronę czarnowłosego. Nie czekałem, aż przygotuje się do walki, nie zamierzałem oczekiwać, aż w jakiś sposób ochroni słój. Mógł go zapieczętować, lecz do tego także potrzebował chwili. Nie dopuściłem do żadnej czynności. Wiedziałem bowiem, że w tym stanie jest najbardziej bezbronny. Jego priorytetem winna być ochrona zapieczętowanej bestii. Nim się uwolni, ja miałem szansę.
     Rekiny pomknęły niczym wiatr. Ponad tysiąc cielsk pokonało dystans trzydziestu metrów, odległość, która dzieliła mnie od przeciwnika. Smok, który go chronił wykonany był jednak z czegoś mocniejszego. Wniosek ten wysunąłem z obserwacji, jak woda wpływa na zachowanie kryształu. Jeżeli ona nie była w stanie go rozbić, to moja technika także nie. A przynajmniej tak mnie się wydawało. Nie zaprzestałem jednak. Jak mówiłem, nie mogłem. Tysiąc tworów dotarło do Shinsaku, okrążając go. Wszystkie skupiły się wokoło jego ciała, szarpały, gryzły, napierały, niszczyły. Nie dało się ich zniszczyć, gdyż za każdym razem odnawiały się. Jeden cel - zabić (Szybkość techniki: 680). Mój brat dezaktywował pieczęć. Wyrósł z mego barku, unosząc dłonie ku górze. Jedną złożył w tak zwany pistolet, kiwając nim na sylwetkę wroga. Wzrok zaś przeniósł na Ayatane. Każdy, nawet najbardziej prosty człowiek wiedziałby, co taki gest oznacza. Atakuj, taki jest rozkaz. Nic więcej dodawać nie było trzeba.
     Wyczekałem, aż białowłosy ninja ruszy ze swym arsenałem. Tuż po tym posłałem rekina (tego utworzonego w poprzednich postach) prosto w najbliższą granicę bańki (Szybkość: 565). Zabrakło by mi bowiem tlenu, którego z każdą sekundą było coraz mniej. Przekroczyłem odległość kolejnych trzydziestu metrów, mając pewność, że tysiące rekinów dotarły do Shinsaku. Dopiero wtedy.

     [Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

     Szybkimi krokami, biegnąc, dotarłem do Akemiego. Tam zaś uformowałem specjalną pieczęć i przekazałem mu dar, pod wpływem którego winien być szczęśliwy. Nie musiałem mówić, aby wiedział jakie jest jego zadanie. Cały czas zerkałem w stronę bańki, by mieć pewność, że nasz przeciwnik nie ucieknie. Posiada on techniki żywiołu elektrycznego, lecz głupcem byłby, gdyby jakąkolwiek użył. Tylko dlatego, że mógłby ranić także i siebie. To raczej oczywiste, choć jego wszystkich umiejętności nie znam. Mógł mieć w zanadrzu coś, co pozwoliłoby mu na sprawną, bezpieczną ucieczkę. Dlatego też postanowiłem się ubezpieczyć, choć w większej mierze nie zrobiłem nic, bowiem nie mogę wykonywać zbyt dużej ilości ruchów w jednym poście. Poczekałem więc jedynie, jaką to czynność wykona mój teraźniejszy przeciwnik.
    - Matsuo, przekaż Miyuki, by człowiek nasz utworzył jak największą ilość ptaków. Niech każdy mój człowiek dostanie po jednym, a i z dziesięć namaluje w zanadrzu. Nie znamy wszystkich zdolności naszego przeciwnika, tego, który teraz znajduje się w wodzie. Miejcie także oko na ninja, który z kryształu utworzył długie smoki. Być może jest, być może nie, ale traktować go musimy jako wroga. - Słowa, które wypowiedziałem były jedynie większymi myślami, które łączyłem ze swymi marionetkami. Robiłem to podczas wydostawania się z bańki, nie tracąc zbędnie czasu.
     W tym samym momencie Matsuo odebrał wiadomość, przekazując ją bezpośrednio Miyuki, przy której się znajdował. Eizo, ocalały Uchiha, wydostał z innego wymiaru Miyaguchiego. Chłopaki otrzymały oddzielnego ptaka, którym mógł sterować członek Yugure. Od teraz w jego woli zależy, co takiego pocznie. Może dołączyć lub łkać nad stratą swojej mistrzyni. Ja jednak nie mogłem. Opanowałem nerwy, sprowadzając je do najmniejszej postury. Wyzerowałem stres, by nie wadził mi w pojedynku. Jeżeli mam czuć żal, to odczuję go dopiero walce, bądź w momencie, gdy ma głowa zostanie odcięta przez wysokiego przywódcę organizacji z Ronin no Kuni. Liczyłem się ze śmiercią. Ona mogła nadejść w każdej minucie, która jest teraz dla nas bardzo cenna. Adrenalina jedynie pomagała. Dzięki niej czułem się luźniejszy i myślałem trzeźwiej. Intuicja pozwalała wykonać takie czynności, a nie inne.
    - Pozwól mi zająć się dodatkowymi osobami. Te przeklęte pachołki innych krajów już za bardzo działają mi na nerwach. Nie możesz wiecznie tłumić we mnie gniewu. Zabiję ich, pozabijam co do jednego! - Rzekł Uchiha w pół do mnie, w pół do reszty osób, odłączając się od grupy. Stworzonym na nowo ptakiem poszybował w dół, prosto w kierunku Ayamaru. Za nim zaś ruszył Miyaguchi i Eizo na kolejnym. Miyuki okrążyła bańkę i znalazła się obok mnie. Jej długie, czarne włosy opadły wzdłuż tali, splecione w jeden, gruby warkocz. Dwóch samotników nadal pozostało w powietrzu, czekając na dalsze rozkazy.
     Takim sposobem rozstawiliśmy się w najprzychylniejszym ułożeniu. Z każdej strony znajdował się ninja, który w razie nagłej sytuacji mógłby zaatakować. Priorytetem było bowiem nie dopuszczenie Shinsaku do ucieczki. Czy interesował mnie słój, który skrywał przy sobie? Nie ukrywam, nie bardzo. Nawet gdybym mógł zapieczętować bestię, nie zrobiłbym tego w sobie. Znalazłbym chętnego, lecz z naszej organizacji, nie z cudzej, a już na pewno nie z wrogiej. Mam nadzieję, że w momencie tym wszystkie porachunki zostaną zakończone.
     - Amaterasu! - Dwa palce ugięły się. Z oczodołu uleciały krwawe łzy. Czarny płomień objął blond chłopaka. Twór żarł wszystko na swej drodze. Nawet bańka obok nie będzie w stanie go ugasić (Siła NinJutsu: 550). Wzrok ciągle błądził po sylwetce chłopaka. Enton: Kagutsuchi. Matsuo modyfikował płomień tak, by sięgnął jego przeciwnika.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kraj Gorących Źródeł. Miejsce, w którym trwał właśnie największy zbrojny konflikt ostatniego dziesięciolecia. Całe dynastie ninja przemienione w pył. Tysiące mężów, którym ręka shinobi odebrała życia. Drugie tyle osieroconych dziatek, do których informacja o śmierci ojców nawet jeszcze nie dotarła. Ogrom rozpaczy - niepoliczalny.
   Tutaj, pomiędzy ruinami dwóch wrogich sobie obozów, trwała walka. W gigantycznej wodnej kopule, przywołanej mocą białowłosego Samotnika, znajdowała się piaskowa ogoniasta bestia; potwór stanowiący zagrożenie nieporównywalne do niczego, co dotąd nosiła Matka Ziemia, zło samo w sobie, zabijające dla przyjemności.
   Naprzeciw demonowi stanęło ramię w ramię czterech potężnych wojowników. Trzech z nich pod sztandarem organizacji z Airando, ostatni przewodzący frakcji Wyrzutków. Wszyscy z nich byli mordercami. Nie miało znaczenia, czy krew przelewali z własnej zachcianki, za pieniądze, czy z czyjegoś rozkazu. Nikt nie nosił w sobie wyrzutów sumienia i nie wahał się, gdy opuszczał ostrze na przerażoną ofiarę. W tym świecie było to normalne. Ba, osoby takie zwano czasem nawet bohaterami, gdy w pojedynkę zmiażdżyli wrogą armię, lub uratowali kilka istnień, zgładzając przy tym inne. Do większości nikt, komu owi mordercy w bezpośredni sposób nie przeszkadzali, nie miał ich czynów za złe. Po prostu robili swoje.
   Ayatane Yuki bezwiednie zawiązał sojusz z innym mordercą. Walczył obok osoby odpowiedzialnej za odebranie życia całej rodzinie Samotnika. Chłopak nigdy miał już nie zobaczyć uśmiechów braci, tych samych, które dzień przed bitwą pokrzepiały go i dodawały otuchy. Ci, dzięki którym opanował kekkei genkai, ci, którzy prowadzili go na drodze ninja - wszyscy leżeli martwi, zgładzeni przez Shinsaku Nakayamę. Los mógł rzucić statek białowłosego na fale rozpaczy. Mógł puścić wroga wolno, nakazując Ayatane życie z przeświadczeniem, że stracił szansę na zemstę, że pozwolił żyć zabójcy jego klanu, bez podjęcia próby wyrównania rachunków.
   
     Los jednak nie zawsze jest tragiczny.

     Kombinacyjny atak Samotników nie przyniósł dużych skutków. Wszystko, co bohaterowie uczynili demonowi, to mała rana na ogonie, zadana w dodatku ręką Akemiego, a nie przez dziesięć setek rekinów, które przywołał Yuki. Zwierzęta nie były w stanie nawet przebić pancerza bestii, pomimo swej pokaźnej siły. Ukazywało to tylko, jak niesamowitą kreaturą jest ogoniasta bestia, posiadająca, poza niszczycielską mocą, nadprzyrodzoną wytrzymałość.
   Ale świat nosił jednostki, zdolne okiełznać tę potęgę. W oka mgnieniu potwór, niemal równie nagle jak wcześniej się pojawił, po prostu zniknął. Pieczętująca technika Wyrzutka poskromiła wolę walki bestii, zamykając ją w słoju (typowy Wyrzutek), czemu towarzyszył błysk bladego światła.
   Ujrzawszy sygnał do ataku, białowłosy nie czekał ani sekundy. Przyjaciele, wrogowie, wszystko to nie miało znaczenia. Liczyła się tylko organizacja, której uosobieniem była postać jej lidera. Jeżeli Ichuza łamał jakiś pakt, to dla Ayatane pakt ten nigdy nie istniał. Można powiedzieć, że wola Samotników była jego wolą.

     Zaczął od materializacji całego swojego ciała. W następnej chwili już płynął na grzbiecie jednego z tysiąca rekinów, zmierzając ku ścianie wodnej kopuły, gdzie czekało zbawienne powietrze, którego powoli zaczynało brakować. W tym samym czasie reszta bestii przeszła do natarcia, obierając nowy, przystępniejszy cel. Część z nich utworzyła swego rodzaju sferę, otaczającą Wyrzutka, zaś reszta rzuciła się na malowane kruki, które przybyły w celu ochrony swojego stwórcy. Mobilność ptaków w wodzie nie mogła w najmniejszym stopniu równać się uzębionym rybom, więc była to raczej jednostronna batalia. Około setki bestii dołączyło także do stworzeń Ichuzy, mając na celu rozerwanie Shinsaku.
   W momencie ataku Akemiego, rekiny zrobiły mały otwór w sferze, pozwalając wejść do niej wiceliderowi. Poza tym szczelnie zamykały kulę, nie pozwalając nikomu na wtargnięcie do środa, ani tym bardziej na ucieczkę.
   Zemsta Ayatane, nawet bezwiedna, miała okazję bardzo szybko się dokonać.

1. Wykorzystana technika: Senshokukō
 Siła jutsu: 525
 Szybkość rekinków: 415

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Ayatane
Ayatane
Ayatane
Ayatane